চিনি নোপোৱা দূৰত …

গীতিমণি হাতীমূৰীয়া

অহৰহ বুৰ গৈ আছোঁ কোলাহলত
অথচ আমি নীৰৱতাৰেই নিসংগ
 
হাঁহি বিলোৱা মানুহবোৰো হঠাৎ
ঈশ্বৰৰ স’তে গুচি যায়।
 
ব্যস্ততাত খামুচি ধৰি মানুহবোৰে
 নিজকে বিচাৰি নাপায় …
 
আমি আকাশলৈ চাব নাজানো
শুনিবলৈ পাহৰি পেলাওঁ  চৰাইৰ কাকলি
চাবলৈ ফুলৰ পাহি
পখিলাৰ মিতিৰালি
 
কি জিনিবলৈ কি হাবিয়াস কৰোঁ আমি !
 
সুখী হ'বলৈকে যে দুখৰ প্ৰয়োজন
পোহৰক নাম দিবৰ ববেই যে আন্ধাৰৰ আয়োজন
তাকো পাহৰি যাওঁ ।
 
আচলতে বিশ্বাসী এক অন্ধকাৰৰ মাজত আমি
বাৰে বাৰে নগ্ন
নগ্নতাৰ স’তে বাস …
 
সেয়ে বিশ্বাস নামৰ সাঁকোডাল আমাৰ পৰা
বহু আঁতৰত
চিনি নোপোৱা দূৰত … 

শ্ৰব্য ৰূপ