উদয় কুমাৰ বৰুৱা
ৰাতিৰ অতলত নিঃশব্দে মাৰ যায়
ধৰ্ষিতা অৰণ্যৰ কৰুণ আৰ্তি
আৰু মোৰ ভালপোৱাৰ পৃষ্ঠভূমিত
সংগোপনে বাঢ়ি আহে এটা চেগুন পুলি—
ক্ৰমে মোৰ তেজত বিয়পি পৰে
তাৰ সন্ধানী বীক্ষা,
সৃজনৰ আকুল আৱেগ
অনুচ্চাৰিত অলেখ শব্দৰে
আমি বিনিময় কৰোঁ বহু যন্ত্ৰণাৰ অন্তৰ্পাঠ
(যাক মই কোনো হৰফেৰে কবিতা কৰিব পৰা নাই)
মোৰ ভালপোৱাৰ পৃষ্ঠভূমিত
প্ৰতিজ্ঞা পূৰণৰ দুৰ্বাৰ আকাংক্ষা লৈ
বাঢ়ি আছে এটা চেগুনৰ পুলি
মানুহৰ অন্তহীন লালসা আৰু
শঠতাৰ হাতোৰাই চুব পৰা নাই
তাৰ চেতনাৰ চূড়া
প্ৰজ্ঞাৰ দ্যুতিৰে সি ক্ষমা কৰি দিছে
আত্মম্ভৰী মানুহৰ মহামূঢ়তাক
যাৰ বাবে তাৰ মায়াময় ছায়াত বহি
পৃথিৱীৰ সবাতোকৈ হতভাগাজনেও
পূৰ্ণ কৰিব খোজে জীৱনৰ অপূৰ্ণ স্বপ্ন
ৰংহীন সময়ৰ বুকুতো লিখিব খোজে
অজেয় প্ৰেমৰ দুশাৰী কবিতা
মোৰ ভালপোৱাৰ পৃষ্ঠভূমিত
উন্মুখ আশাৰ এছাটি পোহৰ হৈ
বাঢ়ি আহে এটা চেগুন পুলি
দূৰৈত পখীৰ কলৰৱ…
