লুইত কিৰণ দাস
লেচেৰী ধান ফুটিছে
কঁঠালপতীয়া চকৰিত যেন ব্ৰহ্মাণ্ড ঘূৰিছে
মাঘৰ মেজিত যিদিনা আমি জহিছিলোঁ
মাছ পোৰা গোন্ধাইছিল চুবুৰী
নীড়হীন পক্ষী আৰু লেলিহান জিভাৰ পোহৰত
মাজনিশাই পুৱাইছিল ৰাতি
কোনে কাৰ ৰেপিছিল ডিঙি?
দহনত জন্মে যদি আমৃত্যু ভালপোৱা
ব’লা, জঁপিয়াই দিওঁ একেলগে
প্ৰেম হওঁ
এইজাক এজাক কালিন্দী ৰাতিৰ মহাবৰষুণ
টোপাল ভৰি অঙঠা
গছ আৰু পানীৰ প্ৰচ্ছায়াৰ ছায়া
দুপৰৰ আঘোণ
শীৰ্ণ নদীৰ দুছটা নিস্তেজ শিল
আটাইবোৰ মানুহ অন্ধ হৈ পৰিছে
এন্ধাৰত তুমি কাক নিচুকাই উচুপি আছা?
