গজেন মিলি
ঘড়ীৰ আঙুলিৰ আমি দাস
টোপনি ভগাৰ পৰা টোপনি আহালৈ
আমাক নচুৱায়
আমি নাচি থাকোঁ
বেলিয়ে উঠা বহা কৰে পুৱা-গধূলি
নৈ বয় নিৰৱধি
ঘড়ীয়ে ঘূৰি ঘূৰি
ঋতুৰ কথা কয়
বছৰৰ পাছত বছৰ বাগৰে
শৈশৱৰ পৰা আলৰ হওঁ
ৰজা পাতে ৰজা ভাঙে
আমাৰ অনুৰোধ
আপোনাৰ অনুৰোধ
ব্যস্ত ক্ষণ
কোনে কাৰ কিমান পাৰিছোঁ কথা ৰাখিব
তথাপি আপুনি আমাৰ আপোন
আমাৰ আন্তৰিক সম্পৰ্কক কিয় বুজিব নোখোজে ঘড়ীয়ে
মৃত্যু কাৰোৰেই কামনা নকৰে কোনেও
অথচ মৃত্যু আহে অবাঞ্ছিত হৈ
ক্ষমা নকৰে ঘড়ীয়ে অপমৃত্যু
পল অনুপল কৰি
অপেক্ষা কৰোঁ আমাৰ আকাংক্ষিত সময়
দুপৰ ৰাতি কেতিয়াও উদয় নহয় বেলি
ৰাতি নুপুৱায় যন্ত্ৰণাত কাতৰ হʼলেও
ৰুগীয়াৰ শৰীৰ
দিন-বাৰ সকলো নিৰ্ধাৰণ কৰে ঘড়ীৰ কাঁটাই
ধৈৰ্যৰ কাঁটাত সোণালী হয় দিন
যি আমাৰ ইচ্ছা
সেয়াও নিজা নহয়
ঘড়ীৰ আঙুলিত
