অলকেশ কলিতা
যিহেতু মই ভাল পাইছিলোঁ একোটা ডালত
এটাই মাত্ৰ ফল, পৰিপুষ্ট,
পোছাকী সাজত, ফিট-ফাট; সম্ভ্ৰান্ত মদিৰাৰ দৰে।
ফুলবোৰ বহু দিনৰ বাবে;
দীৰ্ঘ যাতনাত;
মৰহি থকা অৱস্থাত চাই থকাটো মোৰ চখ আছিল।
তেওঁ বুজিছিল মোৰ শুই থকা শকত-আৱত হৃদয়ে
অলপতে বাগৰ নসলায়।
সময় গৈ আছিল আৰু বিভিন্ন ধৰণৰ কেক্টাছ জমা হৈছিল।
সৰগৰ এটা চুকত এখন সেউজীয়া বাগিচা থকাৰ এটা অৰ্থ আছে
: মই ভাবিছিলোঁ:
অলপ হিচাপী বাগিচা, ঈশ্বৰে যিদৰে হিচাপত চলে।
কিন্তু সংসাৰতো দুখৰেই, বান্দৰৰ জাকবোৰে সিহঁতৰ অত্যাচাৰ
অব্যাহত ৰাখিলে, আৰু মোৰ মৰমৰ মেকুৰীটোৱে লনখনত হগাটো ।
এদিন মই আকৌ সেই মুহূৰ্তটোলৈ উভতি গ’লো
যেতিয়া বান্দৰবোৰৰ বিষ্ঠাই
মোক জীৱন সম্পৰ্কে অসন্মানজনক কথা কিছুমান সোঁৱৰাই দিলে।
তেতিয়া সকলো ফল-ফুলৰ ছিজন শেষ হৈছিল
কুৎসিত ঠাৰিৰে স’তে জেদী পাৰ্থেনিয়াম;
কিন্তু মূলতঃ
বান্দৰবোৰৰ ওপৰত খং উঠিয়েই মই তেওঁক কামৰ পৰা অব্যাহতি দিলোঁ।